نویسنده: امیرحسین صادقی ماشک
فیلم منو (The Menu) داستان گروهی از آدم‌هایی است که توسط سرآشپزی مشهور انتخاب شده‌اند تا در یک جزیره‌ی دورافتاده و در رستورانی مشهور و خاص، طعم غذای او را بچشند. در این گروه انسان‌های مختلفی به چشم می‌خورند؛ از یک منتقد سرشناس غذا گرفته تا یک دختر ناشناس که یکی از میهمانان به جای شخص دیگری که قرار بود همراهش باشد، او را به این میهمانی مرگبار آورده است. همه‌چیز درست است و درجای خودش قرار دارد، اما درست تا نقطه‌ی بدون بازگشت فیلم؛ سکانسی که در آن سرآشپز از یکی از دستیاران خود می‌خواهد که خودش را به جرم تلاش برای بهترین شدن، در مقابل دیدگان همه‌ی میهمانان به قتل برساند. درست در همین لحظه است که مخاطب توسط کارگردان به میانه‌ی دنیایی وحشت‌زا پرتاب می‌شود و پس از این اتفاق اولیه، یکی پس از دیگری وقایع مرگبار که از پیش توسط سرآشپز و تیم او چیده شده‌اند در مسیر میهمانان قرار می‌گیرند.
فیلم منو بیننده را به سفری هیجان‌انگیز در دل وقایع نامنتظره و ناگهانی برده و آنقدر به دیوانه‌بازی‌های خود ادامه می‌دهد تا زمانی که دیگر هیچ‌کدام از مهمان‌ها توان مقاومت ندارند و آخرین ذره‌ی امیدشان به رهایی نیز در درونشان می‌خشکد. درست در همین لحظه، دختر(با بازیِ آنا تیلور-جوی) در قامت مدرن‌ترین زن حاضر در محیط رستوران تصمیم می‌گیرد هم از قرار عاشقانه‌ی خود دل بکند و هم از سرآشپزی که برای مدتی می‌خواهد نقش پدر یا الگو را برای او ایفا کند.
نقش سرآشپز روانی و همزمان افسرده را رالف فاینز ایفا می‌کند. فاینز یکی از اساتید بازی در چنین نقش‌هایی است و اگر باور ندارید کافی است نگاهی بیاندازید به ولدمورت در سری فیلم‌های «هری پاتر»، آمون در «فهرست شیندلر» و اسپایدر در «عنکبوت». در کنار تجربه‌ی فراوان فاینز، استعداد دیوانه‌وارِ تایلور-جوی هم به کمک «صورت‌غذا» آمده است. جوی با تسلط فراوان بر اندام و چهره‌اش، ترس، هیجان و شجاعت را به خوبی به بیننده منتقل می‌کند. همچنین توانسته پرتره‌ای جذاب از دختری که خودش را نجات می‌دهد، به دیگران اهمیت نمی‌دهد و دیگر به خودش آمده است، ارائه دهد.
«منو» اگرچه شاید گاهی اغراق‌آمیز باشد و کمدی‌اش گاهی بی‌مزه اما در برخی لحظات شما را میخکوب می‌کند. فیلم منو فیلمی است که پس از دیدنش درباره‌ی آن با دیگران حرف خواهید زد. به دنبال دلیل اصلی اعمال سرآشپز خواهید گشت. از خود خواهید پرسید چرا همه تا این اندازه دیوانه‌وار غلام حلقه به گوش او هستند و نقش مادر سرآشپز در این داستان چیست. بااین‌حال باید توجه کرد که ژانر وحشت هرگز به دنبال پاسخ دادن به تمام سوالات مخاطب نبوده است و همین موضوع هم باعث جذابیت دوچندان این ژانر می‌شود.
«منو» را مارک مایلود ساخته است؛ کارگردان بریتانیایی که فعالیت خود را در سینما، پس از ساخت چندین قسمت از سریال‌های تلویزیونی مختلف و فیلم‌های کوتاه برای تلویزیون، از سال ۲۰۰۲ با فیلم «علی جی اینداهوس» آغاز کرده است. فیلم‌نامه‌ی صورت‌غذا را ویل تریسی و ست ریس نوشته‌اند و تصویربرداری آن برعهده‌ی پیتر دمینگ بوده است. صورت‌غذا با بودجه‌ی سی میلیون دلاری، توانست به فروش هفتاد و هشت میلیون دلاری در گیشه دست پیدا کند و از این نظر در ژانر وحشت فیلمی سربلند باشد. ریف فاینز، آنا تیلور-جوی، نیکلاس هولت، جودیت لایت و جانت مک‌‌تیر از بازیگران این فیلم هستند که فاینز و تیلور-جوی توانسته‌اند نامزد گلدن‌گلوب شوند. «منو»، نخستین‌بار ۱۹ شهریور ۱۴۰۱ در جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم تورنتو به نمایش درآمد و سپس ۲۷ آبان ۱۴۰۱ در آمریکا به اکران عمومی رسید.
