نقد و تحلیل شخصیت پریناز ایزدیار در فیلم «ملاقات خصوصی» | مثل پروانه ای در مشت
بازیگران فیلم «ملاقات خصوصی»
پریناز ایزدیار، هوتن شکیبا، رویا تیموریان، ریما رامین‌فر، سیاوش چراغی پور، نادر فلاح، جواد قامتی، ایمان شمس، امیر حسین بیات
خلاصه داستان فیلم «ملاقات خصوصی»
فیلم ملاقات خصوصی ملودرامی عاشقانه است که در بطنش اشاراتی به مشکلات و معضلات اجتماعی می‌شود. این فیلم روایت داستان زندگی دختری به‌نام پروانه است، که پدرش در زندان و او با گرداندن مغازه‌ای در تلاش است که خرج زندگی خانواده‌اش را تهیه کند. در این میان با مردی به نام فرهاد آشنا می‌شود که به او ابراز علاقه می‌کند، اما این تنها ابتدای راه است.
فیلم سینمایی «ملاقات خصوصی» به کارگردانی امید شمس یکی از آثار حاضر در بخش سودای سیمرغ در جشنواره فجر ۱۴۰۰ است.
- بیشتر بخوانید:
- نقد فیلم «ملاقات خصوصی» | مسیری تازه از دل الگوهای تکرار شده
- پیش بینی نامزدها و برندگان جشنواره فجر ۱۴۰۰ و معرفی کامل فیلم‌های جشنواره
- تصاویر بازیگران و عوامل فیلم «ملاقات خصوصی» در چهلمین جشنواره فجر+ تصاویر نشست خبری
- گزارش ویدیویی از چهارمین روز چهلمین جشنواره فیلم فجر | با حضور بازیگران و عوامل فیلم «ملاقات خصوصی»
نقد و تحلیل شخصیت پروانه در فیلم «ملاقات خصوصی»
هر چند که بخش زیادی از «ملاقات خصوصی» به نمایش اعمال خلافِ مردانی بی‌فکر و خیره‌سر اختصاص دارد اما شخصیت اصلی این داستان پروانه با بازی پریناز ایزدیار است. اوست که تصمیم می‌گیرد، انتخاب می‌کند و تقاص پس می‌دهد. دختر بیست و چند ساله‌ای که سال‌هاست فهمیده باید پای‌اش را از دنیایِ مردهای زندگی‌اش(پدری مواد فروش و برادری دزد) بیرون بکشد، کسب و کاری مستقل راه بیندازد و به دنبال راهی برای فرار بگردد.
پروانه تنهاست. نیازی نیست جزئیات زندگی‌اش را بدانیم. این را از نگاهش هم می‌توان فهمید. دختری که سال‌هاست رنگ محبت ندیده، با سختی‌های زندگی در محله‌ای بدنام کنار آمده و حالا تنها دل‌خوشی‌اش گرداندن عطاری کوچکش است. در دنیای بی‌هیجانِ پروانه هر روز مثل دیروز است تا اینکه فرهاد(با بازیِ هوتن شکیبا) پس از چند تماس تلفنی از زندان به او اظهار علاقه می‌کند. پروانه حالا باید تصمیم بگیرد مردی زندانی را به خلوتش راه بدهد یا با تنهایی خودخواسته‌اش سَر کند.
پروانه در محیطی زندگی می‌کند که فرصت و قدرت اظهار نظر از او گرفته شده و چاره‌ای ندارد درونیاتش را از دیگران پنهان نگه دارد. از این رو، در بسیاری از لحظات فیلم در سکوتی تحمیلی تنها نظاره‌گر رفتار آدم‌های پیرامونش است. ایزدیار برای باور پذیر کردن چنین سکوت و نگاهی زحمت بسیاری کشیده. چه وقتی در مواجه با خشونت محیط ترسیده و بی‌پناه است، چه وقتی در دو نفره‌هایش با فرهاد علاقه‌اش را به جای کلمات با نگاه منتقل می‌کند.
