نویسنده: حسن نیازی
هنری پیر یکی از بهترین وسترن‌های تجدید نظرطلب از زمان «نابخشوده» کلینت ایستوود است؛ دوران اوج وسترن مدت‌هاست که از بین رفته است و احتمالا به این دلیل که جاذبه خود را برای برقراری ارتباط با مخاطب عام ازدست داده است؛ وسترن امروزه نوعی ذائقه و اندیشه‌ای باشکوه آمریکایی مُرده است که گاهی تاریخ خویش را زنده می‌کند. ساخت وسترن و تمایل به آن نوعی دلتنگی برای دوران باشکوه گذشته تلقی می‌شود و این واقعیت را باید پذیرفت که دیگر در جایی از جهان چیزی از غرب باقی نمانده و ذائقه مردم به آنچه در گذشته وجود داشته بر نمی‌گردد. با این حال این ژانر، چه خوب و چه بد، در ایجاد قواعد اخلاقی قهرمانانه و ضدقهرمانی نقش مهمی دارد در تاریخ سینما ایفا می‌کند.
هنری پیر فیلم بزرگی نیست؛ داستان دیگری است از غرب قدیمی. از رستگاری و گناه و پیچ و تاب‌های زندگی که ارزش دیدن را دارد. وجه اشتراک فیلم با وسترن‌هایی مانند نابخشوده اندیشه آن درباره غرب، اسطوره وسترن و قهرمانان آن است و نه به ظواهر آنان. فیلم درباره شجاعت، شهرت و خلاصه خود وسترن و عناصر اصلی آن است. «هنری پیر» درواقع ادای احترام به غرب قدیمی است تا وسترن‌های قدیمی. اشاره‌ای به کلینت ایست وود، گریزی به جان فورد و در پرداخت نهایی بویی از افسانه‌ها را به همراه دارد. هنری(با بازی تیم بلک نلسن) مردی متواضع و سخت‌کوش است که از طریق کشاورزی در زمین‌های بایر می‌خواهد امرار معاش کرده و از تنها پسرش محافظت کند؛ هنری می‌خواهد اطمینان حاصل کند که او زندگی بهتری نسبت به گذشته اسرارآمیزش داشته باشد. گذشته‌ای که به طریقی عاقلانه به دنبال فرار از آن بوده. اما این زندگی مسالمت آمیز زمانی که او با یک گاوچران زخمی (با بازیِ اسکات هیز) و یک کیف پر از پول نقد روبرو می‌شود، از هم می‌پاشد.
هنری پیر داستانی کوچک و ساده دارد که به طور مشخص در درباره رابطه‌ی یک پدر و پسر در طول زمان است. هیچ‌کس نمی‌خواهد بچه‌اش بزرگ شود و همان اشتباهاتی را بکند که زمانی خودش مرتکب آنها شده است. در وسترن‌های تجدیدنظرطلبانه باید به این نکته ظریف توجه داشت که قهرمانان دیگر از بازی کردن نقش قهرمان خسته شده‌اند. همانگونه که در فیلم، شخصیت هنری قهرمان و اسطوره قدیم نیز به گوشه‌ای دنج پناه بُرده و آینده برای‌اش اهمیتی ندارد؛ او کسی است که فقط می‌خواهد برای بزرگ کردن پسرش تنها بماند. اما رفته رفته تصویر هنری در فیلم پیچیده‌تر و مهیج‌تر می‌شود؛ درست زمانی که خانه و زندگی او تهدید شده و خطر پیرامونش را فرا می‌گیرد، شخصیت واقعی و استعداد نهفته هنری نمایان می‌شود و به رابطه‌ی او و پسرش سمت و سویی تازه می‌دهد. استعداد هنری در بروز خشونت، استعدادی ذاتی است که همه را شگفت زده می‌کند.
هنری پیر تصویری متلاطم از دنیای بی رحم است که تاریخ را با نگاهی جنون آمیز می‌نویسد؛ همانگونه که در پایان فیلم کابوی پیر به قلب تاریکی فرو می‌رود تا به قلمرو افسانه و اسطوره پا بگذارد. پوتسی پونسیرلی نویسنده و کارگردان هنری پیر همه چیز را جوری تنظیم کرده است تا فیلم به شخصیت هنری وابسته باشد. مردی با گذشته‌ای باشکوه که در مسیر تبدیل شدن به یک قهرماناسطوره‌ای قرار دارد. به همین دلیل است که بخش عمده‌ای از جذابیت و ارزشمند بودن فیلم در شناختن و دل دادن به درونیات شخصیت «هنری» نهفته است.
