نقد و بررسی فیلم سینمایی «بی مادر» | ملودرامی ملتهب
نویسنده: مازیار وکیلی
بازیگران فیلم «بی مادر»
امیر آقایی، پژمان جمشیدی، میتراحجار، پردیس پورعابدینی، علی اوجی
موضوع فیلم «بی مادر»
موضوع فیلم «بی‌مادر» یکی از آثار راه یافته به چمع فیلم‌های بخش رقابتی سودای سیمرغ جشنواره فجر ۱۴۰۰ ، روایتی است از زندگی یک زوج است که با پا فشاری یکی از آن‌ها بر روی تصمیمش، ناخواسته بر سر دو راهی‌ها و مخاطرات اخلاقی قرار می‌گیرد.
- بیشتر بخوانید:
- پیش بینی نامزدها و برندگان جشنواره فجر ۱۴۰۰ و معرفی کامل فیلم‌های جشنواره
- مروری بر شانس‌های کسب سیمرغ بلورین «بهترین بازیگر مرد» در چهلمین جشنواره فیلم فجر
- پوستر فیلم سینمایی «بی‌مادر» رونمایی شد
- تصاویر بازیگران و عواملی فیلم «بی مادر» در چهلمین جشنواره فجر+ تصاویر نشست خبری
نقد فیلم سینمایی «بی مادر»
این یک حقیقت غیرقابل انکار است که ملودرام هم‌چنان وجه غالب سینمای ایران است. ملودرام‌ها به دلیل این‌که پیرنگ داستانی‌شان غلبه با عواطف و احساسات است، بسیار راحت‌تر از سایر انواع درام‌ها با مخاطب ایرانی ارتباط برقرار می‌کنند. با توجه به جهان ساده و واضحی که ملودرام‌ها می‌سازند تماشاگران سینما، خصوصاً تماشاگران عام بسیار راحت‌تر با این فیلم‌ها همراه می‌شوند. البته یک نکته را نباید از نظر دور داشت که ساختن چنین دنیای ساده‌ای به معنای کم اهمیت بودن آن نیست. بسیاری از آثار بزرگ تاریخ سینما با همین منطق ملودرام ساخته می‌شوند. کارگردانان بزرگی مانند داگلاس سیرک هم با ساخت آثار ملودرام در تاریخ سینما جاودانه شدند. بنابراین ملودرام را به عنوان عامه‌پسندترین و جهان شمول‌ترین گونه درام باید بسیار جدی گرفت.
فیلم بی‌مادر تازه‌ترین ملودرامی است که در سینمای ایران تولید شده است. ملودرامی با موضوعی حساسیت‌برانگیز و جذاب، که می‌کوشد درست روی مرزهای خطوط قرمز سینمای ایران حرکت کند و داستان ملتهبش را پرکشش تعریف کند. ساختن چنین فیلم‌هایی در سینمای ایران را می‌توان بازی با آتش دانست. چه آن‌که اگر فیلم بخواهد واقعیت جاری در فیلم را بسیار بی‌پیرایه نشان دهد اسیر ممیزی خواهد شد و از طرف دیگر اگر بخواهد از روایت درست و دقیق چنین داستانی چشم‌پوشی کند برای تماشاگر قابل باور نخواهد بود. بنابراین سید مرتضی فاطمی روی مرز باریکی حرکت کرده که کوچک‌ترین اشتباهی می‌توانست باعث سقوط فیلم شود. فیلم در مجموع از غلتیدن در ورطه‌ی هولناک سانتی‌مانتالیسم جان سالم به در برده و توانسته داستان حساسیت‌برانگیزش را راحت و روان تعریف کند.
ضعف‌های بی‌مادر بیشتر از آن‌که محصول عملکرد ضعیف نویسنده و کارگردان باشد، محصول وضعیت سینمای ایران است که بیش از این اجازه نمی‌دهد تا خالقان یک محصول هنری به سوژه‌های خود نزدیک شوند. اگر شرایط بهتری بر سینمای ایران حاکم بود یقیناً بی‌مادر با ضعف‌های کمتری روانه پرده سینما می‌شد.
تیم بازیگران بی‌مادر در مجموع کارشان را خوب انجام داده‌اند. امیر آقایی و میترا حجار و پردیس پورعابدینی به عنوان سه راس مثلث کارشان را هماهنگ با هم و در یک راستا به درستی پیش برده‌اند. پژمان جمشیدی هم به عنوان آنتاگونیست فیلم موفق شده حضور باورپذیری در فیلم داشته باشد و باید گفت بی‌مادر از لحاظ بازیگری ضربه چندانی نخورده است. در کل می‌توان گفت فیلم سینمایی بی‌مادر برای فضای محافظه‌کار سینمای ایران فیلم بدی نیست. همین که کارگردان توانسته در فیلم اولش داستانی ملتهب را نسبتاً روان و مناسب تعریف کند باید گفت که عملکرد موفقی داشته است.
