نویسنده: امین نور
تصور کنید از زمان اوج پارانویای کرونا در همان هنگام همه‌گیری‌اش در ۲۰۲۰ یا تعطیلی و قرنطینه‌ای که به همراه آورد بتوان یک داستان نوشت و آن داستان را در ژانر فیلم تریلر قاتل سریالی با ته‌مانده‌هایی از اسلشر ترکیب کرد. و در نهایت آن را به دست کارگردان درجه‌یکی سپرد که درک استادانه‌ای از اکشن، ترس و تعلیق دارد. نتیجه می‌شود فیلم مریض، محصول تازه‌ی شبکه‌ی پیکاک به کارگردانی جان هایمز با فیلمنامه‌ی کوین ویلیامسون(جیغ) و کیتلین کرب باوجود داستان خوب و سرراستش عاری از هجویه‌هایی که فقط در دنیای پساکرونایی جواب می‌دهد نیست.
فیلم مریض در اوج بحران ویروس کووید آغاز می‌شود. پسر درحال خرید از فروشگاه زنجیره‌ای‌ست که مزاحمی تلفنی به او تکست می‌دهد و قصد آزارش را دارد، پس از آنکه به خانه‌اش می‌رسد، قاتلی سیاهپوش او را با چاقو می‌کشد. سپس ما به داستان دو دختر جوان می‌رویم که برای فرار از زندگی شهری و قرنطینه‌ی اجباری به خانه‌ی ویلایی پدرشان در دامن طبیعت می‌روند. جایی که کسی جز آنها وجود ندارند. کمی بعد یکی دیگر از دوستان آنها اضافه می‌شود و همین‌طور قاتلی که اول فیلم دیدیم.
در سینمای یک دهه‌ی اخیر آمریکا فیلم اکشن و تریلر ساختن چنان نایاب شده که گویی درمورد جانوران افسانه‌ای که زمانی می‌زیسته‌اند صحبت می‌کنیم. تقریبا چیزی به اسم فیلم پلیسی وجود ندارد و اگرم جانی برای این ژانر مانده در فیلم‌های درجه‌ی دو که توسط شرکت‌های استریم منتشر می‌شود اندکی از آن را می‌توان مشاهده کرد. همانند سینمای ترسناک که جای خود را به درام‌های خسته‌کننده‌ی بالای دوساعت پر از پیام و بوق کرنا که اسم Elevated Horror را به خود گرفته، تریلر نیز به آن صورت کلاسیکش، جایی در سینمای بی‌رمق امروزه‌ی آمریکا ندارد. اما در این میان هنوز کسی همچون جان هایمز وجود دارد که در کمترین زمان ممکن بی‌شیله پیله و پیام و حرف اضافی با استادی تمام یک تریلر کامل را به ما نمایش دهد.
- بیشتر بخوانید
- معرفی و نقد انیمیشن قرمز شدن Turning Red 2022
- IMDB Sick: 6.1
دو سال پیش پیش از آنکه کرونا سینماها را تعطیل و مردم را خانه‌نشین کند، او فیلم «تنها» را ساخت. روایت یک‌خطی دختری که در جاده توسط غریبه‌ای که می‌فهمیم قاتلی زنجیره‌ای‌ست گرفتار می‌شود و باید خود را از شر او نجات دهد. تنها به ما نشان داد که به ساده‌ترین شکل ممکن، بدون بودجه‌ی کلان و بازیگران مشهور، می‌توان یک فیلم خوش‌ساخت عرضه کرد، که همه‌چیز آن به کارگردان پشتش برمی‌گردد. در فیلم مریض همچون فیلم قبلی نحوه‌ی روایت، کارگردانی سکانس‌های اکشن و چگونگی القای ترس و شوک به تماشاگر امروزی‌ست که فیلم را درجه‌یک می‌کند، آن هم برای فیلمی که برای شبکه‌ی پیکاک ساخته شده و نه‌تنها بودجه‌ی ناچیزی داشته که پخش‌کننده‌ی درست و حسابی ندارد. گرچه چیزی که مایه‌ی تاسف است کار چنین استعداد فوق‌العاده‌ای در چنین جایگاه نازلی در هالیوود. کارگردانی که اگر بودجه‌ی کلان به او بدهی، می‌تواند بهترین اکشن یا تریلرهای سینمایی را بسازد.
البته وقتی به خانواده‌ی او نگاهی بیاندازیم سریعا پی می‌بریم که در مثال «پسر کو ندارد نشان از پدر» قرار می‌گیرد. جان هایمز پسر پیتر هایمز، کارگردان ژانر که از دهه‌ی هشتاد کارش را شروع کرد و پس از چند فیلم خیلی سریع دست به ساخت فیلم‌های علمی‌تخیلی (کپریکون، خاجری و دنباله‌ی ادیسه‌ی فضایی)، ترسناک و یکی‌دوجین اکشن با ژان کلود ون دام ساخت. پسر نیز راه پدر را پی گرفت که خیلی سریع در کارنامه‌اش شروع به همکاری با ون‌دام کرد. اما جدا از دنبال‌کردن حرفه‌ی پدری، هایمز خیلی فنی‌تر از باقی فرزندان کارگردان که به این حرفه وارد می‌شوند شد. استفاده‌ی او به‌خصوص در تدوین صدا و تصویر در سکانس‌های اکشن چنان با استادی صورت می‌گیرد که هرکسی را مجذوب خود می‌کند (یکی از بهترین نمونه‌های این نوع در صحنه‌های درگیری قسمت چهارم سربازان جهانی-Dead Reckoning- است.
اثر تازه‌ی او یک تریلر خالص سرگرم‌کننده است. در دوره‌ای که سینمای اکشن و ترسناک رو به موت هستند، جان هایمز همه‌فن‌حریف دو سال پس از «تنها» بازگشته تا نشان دهد نه‌تنها هنوز هم می‌توان یک تریلر تروتمیز ساخت بلکه می‌توان از تمام ایده‌های همه‌گیری، قرنطینه، کرونا و همه‌ی چیزهایی که به‌نظر مرگ سینما می‌آیند برای ارائه‌ی یک داستان مهیج بهره برد. فیلم از همان شروع یقه‌ی تماشاگر را می‌گیرد و در کمتر از نود دقیقه یک سفر پر از تعلیق، شوک و هیجان را به وجود می‌آورد.
