نویسنده: آراد فرشچی
در دهه‌ی هفتاد میلادی گروه‌های راک بسیار معروفی تشکیل و در طی چند سال از هم پاشیدند، از گروه معروف دورز (که در میانه‌ی دهه‌ی شصت تشکیل شده بود) گرفته تا بگز و ۴۵ گریوز که چندین بار از هم جدا شدند و بعد از چند سال دوباره با اعضای جدید به کار خود ادامه دادند. داستان کشف این موزیسین‌ها در لوس‌آنجلس و دور هم جمع شدن آن‌ها و در نهایت جدایی‌شان گاه در اوج موفقیت به خودی خود آن قدر جذاب و دراماتیک هست که تبدیل به فیلم یا سریال شود و مینی سریال دیزی جونز و شش نفر دقیقا چنین داستانی دارد. سریال هر چند در مورد یک بند واقعی راک نیست اما از کتابی اقتباس شده که نویسنده‌اش، تیلور جنکینز رید گفته آن را براساس ماجراهای بند فلیتوود مک نوشته اما قصد او نشان دادن صحنه‌ی موسیقی لس‌آنجلس در دهه‌ی هفتاد بوده است.
داستان سریال که به صورت فلاش‌بک‌هایی از میان مصاحبه با اعضای گروه بیست سال بعد از فروپاشی آن در سال ۱۹۷۷ اتفاق می‌افتد نشان می‌دهد که چگونه یک دختر پولدار که توسط مادرش مورد بی‌توجهی قرار گرفته است به اسم دیزی جونز (رایلی کیئو) و دو برادر اهل پنسیلوانیا به نام‌های بیلی (سم کلفلین) و گراهام ( ویل هریسون) به همراه دوستانشان ادی (جاش وایتهاوس) وارن (سباستین چاکون) و چاک (جک رومانو) که بعد از مدتی گروه را برای رفتن به کالج ترک می‌کند و کارن (سوکی واترهاوس) که جایگزین او به عنوان کیبوردیست گروه می‌شود در شهر فرشته‌ها یکدیگر را پیدا می‌کنند. بعد از تغییر دادن موسیقی در شهر لس‌آنجلس و در اوج موفقیت‌شان به ناگاه تصمیم می‌گیرند تا دیگر با هم اجرا نکنند. در طول سریال دیزی جونز و شش نفر مخاطبان با مشکلات اعضای مختلف گروه در زندگی شخصی و حرفه‌ایشان و همچنین روابط پیجیده‌ای که با یکدیگر و تهیه‌کنندگان و مدیر برنامه‌هایشان دارند آشنا می‌شوند و از درون این صحنه‌ها و مصاحبه‌ی اعضای بند متوجه می‌شود که چرا آن‌ها تصمیم به جدایی گرفتند.
- بیشتر بخوانید
- ۸.۱ : IMDB Daisy Jones & The Six
- نگاهی به سریال «پوکر فیس» Poker Face | پیش‌خدمت قمارباز
- نقد فیلم «یک صبح خوب» One Fine Morning | در ستایش لحظات
- معرفی سریال «ونزدی» Wednesday ۲۰۲۲
دیزی جونز و شش نفر یک سریال درام موزیکال است و موسیقی اصلی سریال را دو بازیگر اصلی سریال (رایلی کیئو و سم کلفلین) خوانده‌اند که جداگانه و به صورت یک آلبوم به اسم آورورا منتشر شده و در آن با موزیسین‌های معروفی چون جکسون براون، مارکوس مامفورد (از گروه مامفورد اند سانز) و فیبی بریدجرز همکاری کرده‌اند و خود این آلبوم نیز نظرات نسبتا خوبی از منتقدین موسیقی دریافت کرده و فروش قابل توجهی نیز در آمریکا، بریتانیا، اتریش و استرالیا داشته است. همان طور که سریال براساس بند فلیتوود مک و ماجراهای آن‌ها ساخته شده است این آلبوم نیز با الهام از یازدهمین آلبوم استودیویی آن‌ها شایعات که در سال ۱۹۷۷ منتشر شد ساخته شده است.
هر چند این اولین بار است که سم کلفلین به صورت حرفه‌ای و به عنوان خواننده در یک آلبوم موسیقی ظاهر شده است اما خوانندگی و موسیقی حداقل برای رایلی کیئو پدیده‌ای ناآشنا نیست چرا که او از خانواده‌ای معروف در جهان موسیقی به جهان سینما آمده، او نوه‌ی الویس پرسلی معروف به سلطان راک اند رول و دختر لیزا ماری پرسلی خواننده و ترانه‌سرای آمریکایی است و خود او نیز در اولین حضورش در سینما در نقش ماری کوری از اعضای گروه چری و ماری کوری در فیلم فراری‌ها (۲۰۱۰) حضور پیدا کرده است.
بازیگران اصلی سریال که بخش مهمی از موفقیت سریال مدیون حضور قابل توجه آن‌هاست از چند بازیگر معروف، ناشناس و دو مدل معروف که چند سالی است به‌عنوان بازیگر نیز در چند فیلم و سریال حضور پیدا کرده‌اند تشکیل شده است. به جز سم کلفلین که با بازی فیلم‌های دزدان دریایی کارائیب: سوار بر امواج ناشناخته (۲۰۱۱)، سه قسمت از چندگانه‌ی بازی‌های گرسنگی و فیلم رومانتیک من پیش از تو (۲۰۱۶) به بازیگر معروفی تبدیل شده است و رایلی کیئو که در فیلم‌های مد مکس: جاده‌های خشم (۲۰۱۵)، خانه‌ای که جک ساخت (۲۰۱۸)، زولا (۲۰۲۰) و شیطان تمام وقت (۲۰۲۰) بازی کرده است، تیموتی اولفینت که با سریال‌های وسترن وست‌وود و موجه به معروفیتی چشم‌گیر دست یافته است، سوکی واترهاوس مدل و بازیگر انگلیسی که در فیلم‌های ملت ترور (۲۰۱۸)، کارگاه پیکاچو و یک روز بارانی در نیویورک (هر دو ۲۰۱۹) بازی کرده است، کامیلا مورون مدل و بازیگر آمریکایی که در فیلم‌های آرزوی مرگ (۲۰۱۸) و میکی و خرس (۲۰۱۹) حضور داشته و تام رایت که نقش کاراگاه ویلیام در دو قسمت ابتدایی آرایشگاه (۲۰۰۲ و ۲۰۰۴) را بازی کرده است تیم اصلی بازیگران سریال را تشکیل داده‌اند.
دیزی جونز و شش نفر هر چند از بهترین سریال‌های چند سال اخیر نیست و با توجه به محبوبیت مدیوم سریال سازی در چند سال اخیر و تولید آثار باکیفیت یکی پس از دیگر در چند سال اخیر شاید آثار هیجان انگیزتر و باکیفیت‌تری را بتوان پیدا کرد و دلیلی برای تماشای این سریال نداشت اما کیفیت بالای موزیک‌های اجرا شده در طول سریال، بازی‌های خوب و فرم روایی سریال که میان مصاحبه‌ها و فلاش‌بک‌ها در رفت‌‌و‌آمد است باعث شده تا بخشی از ضعف‌های سریال قابل چشم‌پوشی باشند و تماشای درخشش و شنیدن صدای خوب رایلی کیئو که حتی منتقدان مخالف سریال را نیز تحت‌تاثیر خود قرار داده است از مواردی هستند که در کمتر سریالی می‌توان نظیرشان را پیدا کرد.
