مازیار وکیلی
گلاره عباسی از آن دست بازیگرانی است که مسیر موفقیت را با صبر و بردباری فراوانی طی کرده است. حضور در انبوهی از نقش‌های مکمل که بسیاری از آنها نقش‌های بسیاری کوتاهی بودند، نشان‌گر صبر و حوصله‌ی این بازیگر است که کوشیده مسیر موفقیت را نه یک شبه بلکه به آهستگی طی کند. کارنامه‌ی حرفه‌ای این بازیگر نشان می‌دهد که او برای رسیدن به جایگاه فعلی زحمت بسیاری کشیده و با برداشتن گام‌های درست و انتخاب‌های صحیح به موفقیت رسیده است. مهم‌ترین درسی که گلاره عباسی به ما می‌دهد، همین صبر و حوصله برای رسیدن به یک موفقیت پایدار است.
گلاره عباسی با فیزیک و بیان منحصر به‌فردش، شکل ادای دیالوگ‌ها و نگاه‌هایی که طیف متنوعی از احساسات را درون خود جا داده تماشاگر را مجاب به تماشای خود می‌کند. او حتی در کوتاه‌ترین نقش‌ها هم کاری می‌کند که تماشاگر بازی او را فراموش نکند. گلاره عباسی توانایی جلوه کردن در نقش‌های مختلف را دارد که تنها تعداد معدودی از بازیگران سینمای ایران از آن برخوردار هستند؛ نقش‌هایی که اگر کوتاه هم باشند چون توسط بازیگر توانایی اجرا می‌شود که تماشاگر را مجاب به فکر درباره‌ی آن شخصیت فرعی می‌کند.
- بیشتر بدانید
- یادداشت انتقادی کارگردان «شادروان» همزمان با اتمام مراحل فنی
- ۱۴ فیلم سینمایی برتر خانوادگی در سینمای ایران
- نقد فیلم سینمایی «شادروان» | ایده‌ی خوبی که به ثمر ننشست
«شیدایی» | کارگردان: محمدمهدی عسگرپور | سال تولید: ۱۳۹۰
نوشته‌های سعید نعمت‌الله مردانه هستند؛ به‌طوریکه در جهان ذهنی سعید نعمت‌الله قهرمان اصلی و کسی که داستان را پیش می‌برد شخصیت مرد است. زنان یا نقش‌های حاشیه‌ای را بر عهده دارند یا کاتالیزوری برای مردان هستند تا دست به عمل قهرمانانه بزنند؛ لیلای «شیدایی» هم از این قاعده مستثنا نیست. او زنی مستقل و سنتی است که شخصیت قدرتمندی دارد اما باز هم در سایه‌ی مردان قرار می‌گیرد. در همین نقش فرعی هم گلاره عباسی از توانایی عجیب خود در باورپذیرکردن نقش‌های فرعی استفاده می‌کند تا این شخصیت در حاشیه قرار نگیرد.
برخی سعید نعمت‌الله را با نوشتن مونولوگ‌های سنگین و پیچیده‌اش می‌شناسند. مونولوگ‌هایی که روخوانی آنها هم سخت است چه برسد به بیان درست آنها به شکلی که برای مخاطب باورپذیر از کار دربیاید. در سریال «شیدایی» هم او چند مونولوگ سنگین برای شخصیت لیلا نوشته بود که اجرای آنها توانایی بالایی می‌طلبید. گلاره عباسی با اجرای محکم این مونولوگ‌ها نشان داد که بازیگر توانایی است و قدرت اجرای نقش‌های پیچیده را دارد. او قادر است که نقش‌های فرعی را با چنان ظرافتی اجرا کند که به‌اندازه‌ی نقش‌های اصلی در یاد و خاطر تماشاگر باقی بماند.
«شیار ۱۴۳» | کارگردان: نرگس آبیار | سال تولید: ۱۳۹۲
نرگس آبیار با ساخت «شیار ۱۴۳» به سینمای خموده‌ی جنگ ایران جان دوباره‌ای بخشید. تا قبل از این فیلم کمتر فیلمی در سینمای جنگ وجود داشت که قهرمان اصلی آن یک زن باشد؛ اما نرگس آبیار با «شیار ۱۴۳» نشان داد که زنان هم به اندازه مردان در هشت سال جنگ تحمیلی نقش داشته‌اند. «شیار ۱۴۳» فیلم اُلفت با بازی مریلا زارعی است و همه‌ی شخصیت‌ها حول محور این شخصیت شکل می‌گیرند.
بنابراین سایر بازیگران این فیلم فرصت چندانی برای عرض‌اندام نداشته‌اند؛ گلاره عباسی هم از این قاعده مستثنا نیست. اما در این فیلم هم توانایی او در برجسته کردن یک نقش فرعی به کمکش آمده تا شخصیت فردوس در یاد و خاطره تماشاگر باقی بماند. فردوس هم مانند سایر شخصیت‌ها قرار است به یاری شخصیت اُلفت بیاید تا رنج مادرانه او برای تماشاگر ملموس شود. گلاره عباسی با درک درستی که از موقعیت این فیلم داشته است، نقش مونس را با ظرافتی هنرمندانه بازی کرده است. به شکلی که بعد از شخصیت اُلفت این مونس است که در یاد و خاطره تماشاگران باقی می‌ماند و در ذهن آنها بدل می‌شود به زنی که وارث رنج‌هایی از جنس رنج‌های اُلفت است.
«شهرزاد» | کارگردان: حسن فتحی | سال تولید: ۱۳۹۲
«شهرزاد» به‌عنوان یک ملودرام تاریخی اثری متفاوت در تاریخ سریال‌سازی ایران بود. اثری که توانست با پیوند یک ملودرام عاشقانه با برخی وقایع تاریخی مخاطبان زیادی را جذب کند، مخاطبان که شیفته‌ی شخصیت‌های رنگارنگ و متنوع این سریال شدند. اکرم بوربوران را می‌توان یکی از پیچیده‌ترین شخصیت‌های این سریال دانست؛ زنی که برای رهایی از فقر تن به هر کاری می‌دهد و تبدیل به یک جاسوس می‌شود. بازی در نقش چنین شخصیتی یک فرصت طلایی برای گلاره عباسی بود تا بتواند توانایی‌های خودش را در عرصه تازه‌ای نشان دهد.
عباسی در این سریال طیف متنوعی از احساسات را در بازی‌اش بازتاب داد. به‌طوریکه او مقابل قباد مظلوم و سربه زیر، مقابل پدرش خشمگین و عصبانی و در برابر شهرزاد مضطرب و نگران است. بازی در نقش اکرم بوربوران ثابت کرد گلاره عباسی بازیگر توانایی است که می‌تواند از پس نقش‌های پیچیده و دشوار هم بربیاید. نقش‌هایی با رنگ‌آمیزی متنوع احساسی که تماشاگر را برای درک درست خود به چالش می‌کشد. باتوجه به این توضیحات می‌توان اکرم بوربوران را نقطه‌ی عطفی در کارنامه‌ی بازیگری گلاره عباسی دانست؛ نقشی که او را به جلوی صف بازیگران زن ایران آورد و باعث شد نقش‌های مهم‌تری به او پیشنهاد شود.
«نفس» | کارگردان: نرگس آبیار | سال تولید: ۱۳۹۴
«نفس» یکی از متفاوت‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران است؛ فیلمی که تمام داستان خود را از زاویه‌ی دید یک کودک روایت می‌کند. بنابراین قهرمان اصلی آن یک دختر خردسال است که در تخیلات خود غرق است. شخصیت‌های فرعی فیلم مانند همین خانم معلم مهربان با تخیل این کودک تعریف می‌شوند. در این فیلم هم نقش عباسی یک نقش فرعی است، اما کاملا در یاد و خاطر تماشاگر می‌ماند. خانم معلم مهربانی که اصول و عقاید خودش را دارد و حاضر نیست به هر قیمتی سرکار بماند.
نکته‌ی مثبت بازی عباسی در «نفس» این است که صرف حضورش به یادماندنی است و در خاطره‌ها می‌ماند، این همان کاری است که از یک بازیگر حرفه‌ای انتظار داریم. گلاره عباسی در این فیلم به درجه‌ای از توانایی رسیده که صرف حضورش بر روی پرده سینما جذاب باشد. وی در «نفس» بدون این‌که کار خاصی انجام بدهد در یادها می‌ماند. نفس از این جهت در کارنامه‌ی کاری گلاره عباسی فیلم مهمی است که نشان داد او توانایی بازی‌های مینیاتوری که به چشم نیاید را هم دارد.
«شادروان» | کارگردان: حسین نمازی | سال تولید: ۱۴۰۰
«شادروان» فیلم شیرینی با طعمی میانه است؛ فیلمی که شاید تماشاگر را به قهقهه زدن نیاندازد اما او را با حال خوب از سالن سینما بیرون می‌فرستد. داستان خانواده‌ی فقیری که بعد از مرگ پدر دچار چالش بزرگی در زندگی خود می‌شوند. گلاره عباسی در این فیلم نقش یک دختر افغان سختی کشیده و عاشق پیشه را شیرین از کار درآورده است. او که جدی‌ترین شخصیت فیلم است با درک درست از فضا و اتمسفر فیلم و استفاده‌ی به‌جا و درست از لهجه توانسته یکی از معدود شخصیت‌های درست افغان سینمای ایران را از کار در بیاورد.
فیلم شادروان آن وجه طنز که در کارهای جدی گلاره عباسی مغفول مانده بود را ظهور رساند. فضای شیرین فیلم به کمک عباسی آمده است تا او از تمام توانایی‌هایش برای همراهی با اتمسفر خاص فیلم استفاده کند. بازی ملیح و شیرین عباسی در کنار نازنین بیاتی به شخصیت‌های زن فیلم عمق زیادی بخشیده است و باعث شده تا رنجی که در تمام پلان‌های فیلم مشهود است در قالب این دو شخصیت متجلی شود. در «شادروان» ما با گلاره عباسی جدیدی آشنا می‌شویم؛ گلاره عباسی‌ای که کار طنز را هم به خوبی کارهای جدی هم انجام می‌دهد.
