نقد فیلم سینمایی «شادروان» | ایده‌ی خوبی که به ثمر ننشست
نویسنده: آراد فرشچی
بازیگران فیلم «شادروان»
سینا مهراد، نازنین بیاتی، گلاره عباسی، بهرنگ علوی، رویا تیموریان
خلاصه‌ی داستان فیلم «شادروان»
فیلم شادروان در مورد خانواده‌ای است که پدر خانواده در بیمارستان فوت می‌کند و خانواده هم‌زمان هم درگیر ترخیص او از بیمارستان هستند و هم باید از مهمانانی که برای مراسم تدفین به منزل آنها آمده‌اند پذیرایی کنند.
- بیشتر بخوانید:
- پیش بینی نامزدها و برندگان جشنواره فجر ۱۴۰۰ و معرفی کامل فیلم‌های جشنواره
- تصاویر بازیگران و عوامل فیلم «شادروان» در خانه‌ی جشنواره + تصاویر نشست خبری
فیلم سینمایی «شادروان» به کارگردانی حسین نمازی یکی از آثار حاضر در جشنواره فجر ۱۴۰۰ است. شادروان داستان خانواده‌ای را روایت می‌کند که پدرشان حسن (رضا رویگری) فوت کرده و آنها پولی برای ترخیص کردن جنازه از بیمارستان ندارند و محبور می‌شوند تا برای فراهم کردن پول دست به کارهای مختلفی بزنند.
فیلم شادروان قرار است یک فیلم کمدی تلخ باشد اما نه بخش کمدی‌اش می‌خنداند و نه بخش تلخش بیننده را احساساتی می‌کند. فیلم یک ایده‌ی اولیه‌ی نسبتا جالب داشته که آن را کاملا هدر داده است و پر است از شوخی‌های قدیمی که شاید چهل-پنجاه سال پیش بامزه بودند اما امروزه دیگر تاثیری بر روی مخاطب ندارد.
در طول فیلم شخصیت‌های پشت سر هم تصمیماتی می‌گیرند که یکی بدتر از دیگری هستند و تماشاگری که کمی حواسش به جزئیات فیلم‌نامه باشد می‌تواند اشتباه بودن آنها را خیلی زودتر بفهمد و معلوم نیست چرا فیلم‌نامه‌نویس چنین شخصیت‌های نادانی را طراحی کرده است، خصوصا یکی از تصمیمات شخصیت نادر (سینا مهراد) که از ابتدا مشخص است چیزی به جز مشکل بر کوه مشکلات شخصیت‌های فیلم اضافه نمی‌کند. هر چند که نمی‌توان به بازیگران فیلم خرده گرفت که چرا هیچ کدام درست بازی نمی‌کنند اما حداقل می‌توان به این موضوع نقد داشت که چگونه یک بازیگر مانند نازنین بیاتی با یک بازی بسیار خوب در فیلم تحسین‌شده‌ی «دربند» شهباری به اینجا می‌رسد.
تصمیات فیلم‌نامه‌نویس در مورد اتفاقات فیلم باعث می‌شود تا در نهایت یک دور باطل طی شود و مخاطب احساس کند قصد فیلم فقط تلف کردن وقت او بوده است. لحن و ریتم فیلم در پایان بندی کاملا تغییر می‌کنند و معلوم نیست که چرا فیلمساز ایده‌‌اش را کش می‌دهد تا مدت زمان فیلم از صد دقیقه گذر کند، در حالیکه فیلم می‌توانست خیلی زودتر تمام شود.
در پایان باید گفت شادروان نه تنها یک فیلم بد و ناامید کننده است بلکه به شعور مخاطبش نیز توهین می‌کند و او را دست خالی از سالن به بیرون میبرد.
